کد مطلب:314955 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:186
شفای کر و لال، از طرف حضرت علی اکبر به حضرت ابوالفضل العباس
نامه جناب حجةالاسلام و المسلمین آقای شیخ محمدرضا خورشیدی مازندرانی به دفتر انتشارات مكتب الحسین (علیه السلام) كه طی این نامه كرامتی از حضرت قمر بنی هاشم ابوالفضل العباس (علیه السلام) ذكر كرده اند كه ذیلا می خوانید:
مرحوم شیخ ابراهیم صاحب الزمانی كه مورد نهایت وثوق و اطمینان بود. نقل كرد كه آقای عظیم همشهری من بود در فوج ششم از افواج ایران وكیل بود. او به كربلا مشرف شده بود، من هم آن موقع مجاور كربلا بودم. به دیدن من آمد. از حال وی پرسیدم، دیدم با اشاره جواب می دهد. رفقایش گفتند: در میدان سبزه تهران با كسی درگیر شده و در آن اثنای زد و خورد چوبی بر سر او می خورد، در اثر آن ضربه گوشش گرفته و به علت گرفتگی گوشش حرف هم نمی تواند بزند. این است كه با اشاره حرف می زند.
من با اشاره به او فهماندم كه دست توسل به ضریح مطهر حضرت علی اكبر (سلام الله علیه) بزن، شاید از بركت شفاعت آن حضرت خداوند درد تو را چاره كند. بعد از حرف های من او مشرف به حرم شد. من هم در منزل نهار خوردم.
[ صفحه 515]
اندكی نگذشت دیدم در منزل ما را می زنند. رفتم دم در دیدم وكیل عظیم است. شروع كرد با من حرف زدن، گفت: من به امر شما رفتم چسبیدم به ضریح حضرت علی اكبر (علیه السلام)، درخواست شفاعت كردم در این اثنا مثل این كه از ضریح مبارك به قلب من القا شد كه اگر می خواهی حاجتت زود برآورده شود به حرم حضرت ابوالفضل پناه ببر.
من همان دم پا برهنه بی آن كه از كفشداری كفشم را بگیرم، به طرف حرم آن حضرت دویدم. همین كه مشرف شدم به ضریح چسبیدم. چند دقیقه گذشت یكدفعه گوشم صدا كرد مثل این كه طاسی روی سنگ افتاد متوجه شدم، دیدم كه زیارت نامه خوان زیارت می خواند و من می شنوم. اینك آمدم كه مژده این كرامت را به تو بدهم. [1] .
مرحوم شیخ ابراهیم صاحب الزمانی كه مورد نهایت وثوق و اطمینان بود. نقل كرد كه آقای عظیم همشهری من بود در فوج ششم از افواج ایران وكیل بود. او به كربلا مشرف شده بود، من هم آن موقع مجاور كربلا بودم. به دیدن من آمد. از حال وی پرسیدم، دیدم با اشاره جواب می دهد. رفقایش گفتند: در میدان سبزه تهران با كسی درگیر شده و در آن اثنای زد و خورد چوبی بر سر او می خورد، در اثر آن ضربه گوشش گرفته و به علت گرفتگی گوشش حرف هم نمی تواند بزند. این است كه با اشاره حرف می زند.
من با اشاره به او فهماندم كه دست توسل به ضریح مطهر حضرت علی اكبر (سلام الله علیه) بزن، شاید از بركت شفاعت آن حضرت خداوند درد تو را چاره كند. بعد از حرف های من او مشرف به حرم شد. من هم در منزل نهار خوردم.
[ صفحه 515]
اندكی نگذشت دیدم در منزل ما را می زنند. رفتم دم در دیدم وكیل عظیم است. شروع كرد با من حرف زدن، گفت: من به امر شما رفتم چسبیدم به ضریح حضرت علی اكبر (علیه السلام)، درخواست شفاعت كردم در این اثنا مثل این كه از ضریح مبارك به قلب من القا شد كه اگر می خواهی حاجتت زود برآورده شود به حرم حضرت ابوالفضل پناه ببر.
من همان دم پا برهنه بی آن كه از كفشداری كفشم را بگیرم، به طرف حرم آن حضرت دویدم. همین كه مشرف شدم به ضریح چسبیدم. چند دقیقه گذشت یكدفعه گوشم صدا كرد مثل این كه طاسی روی سنگ افتاد متوجه شدم، دیدم كه زیارت نامه خوان زیارت می خواند و من می شنوم. اینك آمدم كه مژده این كرامت را به تو بدهم. [1] .
[1] الكلام يجر الكلام، ج 2، ص 87 - 86.